GUUS GELUK
Toen ik vroeger nog de Donald Duck las, had ik altijd een uitgesproken hekel aan Guus Geluk. Terwijl mijn held Donald Duck moest zwoegen en ploeteren om evengoed niks voor elkaar te krijgen, kwam bij de arrogante Guus Geluk alles vanzelf aangewaaid. Zo was het onuitstaanbaar dat Guus Geluk nooit hoefde te werken omdat hij iedere loterij won en altijd op de juiste tijd of plaats verkeerde om het goud van de straat af te plukken.
Iemand met een vergelijkbare hoeveelheid mazzel is de onroerendgoedmagnaat Larry Silverstein. Ongeveer twee maanden vóór de aanslag op het World Trade Centre op 11 september 2001 had hij een leasecontract afgesloten voor bijna het gehele complex. Toren nummer zeven, die na de aanslag dankzij een klein brandje ook volledig instortte, was al eerder in zijn bezit.
Met onder andere 14 miljoen dollar uit eigen zak leek het op het eerste gezicht dat Silverstein geen goede aankoop had gedaan. De gebouwen werden matig verhuurd, zaten tjokvol asbest en waren dringend aan renovatie toe. Dat zou in de nabije toekomst een zeer onrendabele extra investering vergen van ruim een miljard dollar.
Daarnaast sloot Silverstein bij 24 maatschappijen een verzekering af voor 3,55 miljard dollar per gevalschade. Gezien de flinke premie die je hiervoor moet betalen, zullen de verzekeraars hem vast met open armen hebben ontvangen. Kennelijk gingen zij er vanuit dat Silverstein te veel naar sciencefictionseries keek, aangezien de toen grootste gebouwen ter wereld alleen een forse schade konden oplopen als Starship Enterprise ertegenaan zou vliegen.
Enkele maanden later konden de medewerkers van de verzekeringsmaatschappijen zichzelf wel voor de kop slaan. Dat twee vliegtuigen in staat waren om drie enorme gebouwen volledig te verwoesten was dan ook een dure inschattingsfout. Voor Larry Silverstein betekende het echter twee vliegen in één klap. Zo bedong hij via een rechtszaak dat de verzekeringsmaatschappijen maar liefst twee schadegevallen moesten uitkeren waardoor de vastgoedmagnaat uiteindelijk meer dan 5 miljard dollar opstreek.
Daarbovenop had Silverstein nog meer redenen om te juichen. De geluksvogel was namelijk nog steeds in leven! Sinds de aankoop van het World Trade Center was hij iedere dag aanwezig in het complex, behalve op de dag van de aanslag. Volgens zijn zeggen stond hij op 11 september net op het punt om naar zijn werk te gaan, toen zijn vrouw hem eraan herinnerde dat hij een afspraak had bij de dermatoloog. Eigenlijk had hij daar helemaal geen zin in, maar omdat zijn echtgenote bleef aandringen is hij toch maar gegaan. Uiteindelijk kon hij via de televisie nog net volgen hoe vele anderen die dag wel de dood vonden.
Tenslotte was Silverstein ook nog eens fortuinlijk vanwege de overeenkomst in het leasecontract waarin hij had bedongen dat hij het complex mocht herbouwen in geval het door een mogelijke aanslag geheel was verwoest.
Nadat Silverstein het geld had ontvangen van de verzekeringsmaatschappijen gaf hij dan ook een persconferentie waarin hij verklaarde dat hij op de rampplek een nieuw gebouw zou neerzetten. Hij beschouwde dit kennelijk als een patriottistische daad. Nu kon namelijk iedere terrorist zien dat de geestdrift waarmee dit project werd aangepakt een testament betekende voor de normen en waarden van Amerika
Daarmee bedoelde Silverstein waarschijnlijk dat hij zich mocht gedragen als Dagobert Duck. Ondanks de enorme winst die hij dankzij de aanslag opstreek, heb ik hem namelijk nooit een financieel gebaar zien maken naar de families van de honderden mensen die aan kanker zijn gestorven. Omdat de stofwolken vol asbest voorbijgingen aan de neus van Silverstein, had hij toch op zijn minst wat meer compassie mogen hebben met de vele pechvolgels. Maar ja, Guus Geluk dacht ook alleen maar aan zichzelf. Vandaar dat ik die eend niet kon uitstaan!
Paul de Visser